تاریخچه اطو
تاریخچه اطو
اتو زدن یعنی از بین بردن چین و چروک پارچه با فشار واستفاده از یک وسیله ی گرم است .
که در گذشته برای ایجاد فشار از اجسام معمولاً آهنی سنگین استفاده میکردند.
با اطلاعات به دست آماده تاریخچه اطو به چین باز میگردد:
اولین بار از فلز گرم برای اتو کردن پارچه در چین استفاده شده است.
اطو برقی در سال ۱۸۸۲ توسط هنری دبلی سیلی اختراع شد.
اتوی اختراعی او با سیم های جداشدنی به برق وصل می شد.
برق سیم پیچ های داخلی اتو را گرم می کرد اما اتوی سیلی مانند خیلی از اتوهای الکتریکی اولیه سیم برق نداشت.
اتو روی یک پایه گرم می شد.
مشکل مهم اتوی سیلی این بود که خیلی آرام آرام گرم می شد و پس از استفاده خیلی زود سرد می شد و باید مدام آن را گرم می کردند.
اتو زدن با شل کردن پیوندهای بین مولکولهای پلیمر زنجیره بلند در الیاف ماده کار می کند.
در حالی که مولکول ها داغ هستند ، الیاف با وزن آهن صاف می شوند و هنگام خنک شدن شکل جدید خود را حفظ می کنند.
گرمایش معمولاً بسته به پارچه در دمای ۱۸۰ تا ۲۰۰ درجه سانتیگراد انجام می شود.
برخی پارچه ها نیز مانند پنبه ، برای شل کردن پیوندهای بین مولکولی نیاز به اضافه کردن آب دارند.
پیش از اینکه خشک کن های گرمایی اختراع بشوند، اتو وظیفه خشک کردن را هم برعهده داشت .
در دوران امپراتوری روم باستان، رومی ها اسباب و وسایل مشابه اتوهای امروزی داشتند.
یکی از آنها دستگاه پرس دستی بود که با پارو یا چکش فلزی تخت به لباس ها ضربه می زدند و به این ترتیب چروک ها از بین می رفت.
اما آنچه ما انسان های قرن ۲۱ به نام اتو می شناسیم وسیله ای است که اروپایی ها از قرن چهاردهم از آن استفاده می کنند.
وقتی که در اواخر سال های قرن نوزدهم گاز در خانه های آمریکا در اختیار مردم قرار گرفت.
اتوهای گازی ساخته شدند که اولین آنها در سال ۱۸۷۴ ثبت شده است.
هر خانه ای خط گاز داشت و اتوی گازی به لوله خط گاز وصل می شد.
این اتو یک سوزاننده داشت که گاز در آن جریان می یافت.
در ۱۹۲۶ اتوی بخار را شرکت الدک به بازار عرضه کرد.
پیش از آن استفاده کننده روی لباس خشک آب می پاشید یا لباس را وقتی هنوز تر بود اتو می کردند.
اتوی بخار یک محفظه آب داشت که آب گرم شده در آن به بخار تبدیل می شد و از حفره های کوچک صفحه کف بیرون می آمد.
از اتوی بخار هم تا سال های دهه ۱۹۴۰ استقبالی نشد.
